به گزارش "ورزش سه" آنچه روشن است این است که اگر عوامل موفقیت شاگردان درخشان در بازی برابر لخویا واکاوی نشود، آنها بازهم گرفتار روزهای ناخوش قبل از این خواهند شد و آن وقت می توان این برد دلچسب و شیرین را تنها یک اتفاق دانست.
بازی با لخویا احتمالاً دومین مقطع حساس و سرنوشت ساز پس از دربی پایتخت، برای درخشان و تیمش بود. جدال حساس و حیثیتی که بار دیگر به نفع سرخپوشان پایان یافت تا ریتم ناموزون این تیم حفظ شود. ویژگی شاخص پرسپولیس کنونی که می تواند دلایل گوناگون فنی و غیر فنی داشته باشد. اما احتمالاً بارزترین و مهمترین آن عدم حس مسئولیت پذیری در بین تمام ارکان این تیم پر طرفدار است. از بازیکنان و سایر عوامل آَشکار تیم گرفته تا پیشکسوتان و هواداران که از عوامل پنهان به شمار می آیند. نکته ای که در بازی های بزرگ به هر دلیل روانی، شاید خواسته یا ناخواسته، مرتفع می گردد، اما در سایر رقابت ها به طور ملموس حس شده است.
مسئولیت پذیری عاملی است که فقدانش می شود شکست از ملوان، ذوب آهن، فولاد و ثمره وجودش پیروزی در دربی و لیگ قهرمانان آسیا. شاید خیلی ها پس از پیروزی 3-0 پرسپولیس بر لخویا، در علل رقم خوردن چنین نتیجه ای با هم اتفاق نظر نداشته باشند اما اگر از همه آنهایی که بازی را دیده اند بپرسید، قطعاً همگی در یک چیز اشتراک عقیده خواهند داشت و آن هم این است که هیچ وقت بازیکنان پرسپولیس را اینقدر با انگیزه و با تعصب ندیده بودند. البته این را می شود همان مسئولیت پذیری شغلی (و نه وجدان کاری) نیز تعریف کرد.
البته توقع از فوتبالیست حرفه ای این است که در همه بازی ها مسئولیت پذیری شغلی اش را حفظ و با انگیزه کافی برای برد پای به میدان بگذارد چرا که شغلش و وظیفه اش این را ایجاب می کند. اما انصافاً در میانه های فصل باید برای حفظ این احساس تاثیرگذار دست به اقداماتی زد. اینکه چگونه می توان حس مسئولیت پذیری را در بازیکنان بالا برد به مسئولیت پذیری اطرافیان تیم هم بستگی دارد. درست مثل بازی مقابل شاگردان لادروپ، که از تماشاچی و پیشکسوت، هرکسی به اندازه سهم خود احساس مسئولیت به خرج داد و نتیجه اش هم شد کسب یک پیروزی بزرگ و ماندگار.
از حق نگذریم بازی جلوی چشم پیوس، پنجعلی، عابدزاده، مهدوی کیا و کریمی خیلی متفاوت است با بازی برای سکوهای خالی که گاهی باعث می شود این سوال در ذهن بازیکن به وجود آید که برای چه چیزی باید جنگید؟
بهتر است حالا وزارت ورزش هم مسئولیت پذیری و نه دخالت بیشتری در قبال پرسپولیس (و استقلال) به خرج دهد و خیلی زود بلاتکلیفی مدیریتی را از بین ببرد تا بازهم شاهد چنین پیروزی های دلچسبی باشیم و یادمان نرود این تازه اول راه بود و برای رسیدن به موفقیت باید تا پایان، مسئولیت پذیر باقی ماند.